على بهین مظهر انسان

( محمد حسین شهریار ت : 1283 ه . ش - و: 1367 ه . ش )

یا على نام تو بردم نه غمى ماند و نه همى
باءبى انت و امى
گوییا هیچ نه همى به دلم بوده , نه غمى
باءبى انت و امى
توکه از مرگ و حیات این همه فخرى ومباهات
على اى قبله حاجات
گویى آن دزد شقى تیغ نیالوده به سمى
باءبى انت و امى
گویى آن فاجعه دشت بلا هیچ نبوده است
در این غم نگشوده است
سینه هیچ شهیدى نخراشیده به سمى
باءبى انت و امى
حق اگر جلوه با وجه اتم کرده در انسان
کان نه سهل است و نه آسان
به خود حق که تو آن جلوه با وجه اتمى
باءبى انت و امى
منکر عید غدیر خم و آن خطبه و تنزیل
کر و کور است و عزازیل
باکر و کور چه عید و چه غدیرى و چه خمى
باءبى انت و امى
در تولا هم اگر سهو ولایت ! چه سفاهت ؟
اف بر این شم فقاهت
بى ولاى على و آل , چه فقهى و چه شمى !
باءبى انت و امى
تو کم و کیف جهانى و به کمبود تو دنیا
از ثرى تا به ثریا
شر و شور است و دگر هیچ نه کیفى و نه کمى
باءبى انت و امى
آدمى جامع جمعیت و موجود اتم است
گر به معناى اعم است
تو بهین مظهر انسان و به معناى اعمى
باءبى انت و امى
چون بود آدم کامل غرض ازخلقت عالم
پس به ذریه آدم
جز شما مهد نبوت نبود چیز مهمى
باءبى انت و امى
عاشق توست که مستوجب مدح است و معظم
منکرت مستحق ذم
وز تو بیگانه نیازد نه به مدحى نه به ذمى
باءبى انت و امى
بى تو اى شیر خدا سبحه و دستار مسلمان
شده بازیچه شیطان
این چه بوزینه که سرها همه را بسته به دمى
باءبى انت و امى
لشکر کفر اگر موج زند در همه دنیا
همه طوفان همه دریا
چه کند با تو که چون صخره صما و اصمى
باءبى انت و امى
یا على خواهمت آن شعشعه تیغ زرافشان
هم بدو کفر سرافشان
بایدم این لمعان دیده , ندانم به چه لمى
باءبى انت و امى

¤ نویسنده: مدیر مسؤول